Namen Tielt-Winge Leuven

Leuven Jodoigne Namen

Grit! 9940 Wild Boar (Evergem)

Leuven-Brussel-Leuven-Bekkevoort: WK Gravel 2024, Zoniënwoud, Terkamerenbos, F3, Vlierbeekriders 2️⃣1️⃣

Corsica 🇫🇷 Cyclo GT20 5️⃣ Ghisoni-Carbini

Soms vraagt een mens zich af… hoe we dit in godsnaam overleven (de wekker vroeger dan half zeven)? En waarom we dit doen ? Met Vlierbeekriders Nick Delvaux en Gunther waagde ik me aan de 255 kilometer en de 4200 hoogtemeters van LA DOYENNE, de ouderdomsdeken, de oudste van de wielermonumenten. Een aaneenschakeling van België’s zwaarste beklimmingen. 

De ene na de andere. En nog één, en nog één, nog één,… Tot mijn benen voelden als een slappe vod, tot ik op een koffiemolenverzetje mezelf strompelend naar boven hees, tot elke oneffenheid in het wegdek voelde als een hamer die op al mijn spieren sloeg,…  

Waarom?

🤪Omdat het kan

🚴‍♂️Om te testen wat ik aankan, na 4 maanden verminderde fiets-activiteit (door herstel na sleutelbeenbreuk en door een maand-lange reis naar Syrië zonder fietsen) 

☀️Als voorbereiding op Corsica Cyclo Stage. Ik moest minstens één zotte rit gedaan hebben om door de fysieke en mentale grens te breken. Alles wat nu volgt, is minder zwaar.

🏆Omdat het Luik-Bastenaken-Luik is, een monument. De monumentale beklimmingen deed ik al meermaals, maar nog nooit tijdens dit evenement. 

Ook een vermelding waard: onze prachtige Ardennen. Honderden foto’s gemaakt met mijn ogen, geen enkele met mijn camera. 

Pas als je Luik-Bastenaken-Luik zelf gereden hebt, begrijp je ten volle waarom dit een wielermonument is, en al deze ingrediënten zijn volgens mij even belangrijk: de traditie (vandaag zijn de mannen toe aan de 111e editie), beklimmingen en de afstand, én de verbluffende landschapspracht. 

 5:30, vertrek naar Banneux. Het is 2 graden. Om 7:15 zitten we op de fiets. Het is 4 graden, de mist hangt dik in de Ardense valleien. Geen straaltje zon kan erdoor. Uitgerekend in die valleien blijven we de eerste 30 km rijden. 

Een 8 km lange afdaling tot Aywaille en dan 22 km langs de Amblève en de Ourthe.   Dat brengt me terug naar de Gran Fondo Stelvio, waar het bij de start zo’n 6 graden was en we de eerste 30 km ook naar beneden knalden. Om daarna in een waar sufferfest te belanden.

Pas op de top van de eerste heuvel, ⛰️CÔTE DE TOHOGNE, zien we de taferelen die de weersvoorspellingen ons beloofden: zonnestralen steken door de witte mist en doen de bomen en bijna bevroren velden mysterieus oplichten. Maar als we de vallei weer induiken, is het mist troef. 

Het eerste echte prikje is de ⛰️MUR DE DURBUY. Het Kasteel van Durbuy lijkt opgedoken uit een horrorfilm.

⛰️CÔTE DE SOY is het voorspel op een beklimming van 15 km, de ⛰️COL DE LAMORMÉNIL met uitloper richting Baraque de Fraiture. Ik wist niet eens dat je zo lang bergop kon rijden in België, maar dit is dan ook een van de hoogste punten van ons land. 

Het leuke aan lange beklimmingen zijn: lange afdalingen! De zon is inmiddels volledig doorgebroken.

De Ardense afdalingen zijn keer op keer een adrenalinerush. 14 km dalen en 7 km vlak knallen langs de Ourthe tot Houffalize, waar de volgende verschrikking ons opwacht: ⛰️CÔTE DE SAINT ROCH. Bij wie al eens in Houffalize heeft gefietst, boezemt deze naam meteen angst in: muur. Niet eens een kilometer lang, maar je sterft vele doden. 
Gelukkig wacht boven nog een bevoorrading. De bevoorradingen van de LBL Challenge zijn top. Ruime keuze aan zoet en zout.
 Op de ⛰️CÔTE D’ORTHO, ergens halverwege de route, besluit ik eens de benen te testen. Al de voorgaande beklimmingen reed ik op reserve. Ik ben nog niet zeker van mijn krachten, en ik wil niet overmoedig zijn. Noch tijdens déze marteling, noch in het algemeen tijdens mijn conditie-opbouw. Doseren. 

Maar deze côte lijkt me ideaal, een loper van ongeveer 5 km. Schakelen naar de grote plateau, hartslag naar 170, en blijven gaan! Ik krijg krachtpatser Nick los (sorry Nick), maar Gunther blijft aan mijn wiel plakken.  
Nu, dit is ook de enige cartouche die ik afschoot. In de tweede helft van de route laat ik Nick en Gunther wijselijk hun ding doen en zoek ik mijn eigen tempo.  
Boven op de Côte d’Ortho, bevoorrading. We krijgen zelfs een kom pasta en een wrap. Het is natuurlijk wel nodig, goed eten tijdens een tocht van 250 km. 

Alleen, met een volle maag metéén de zwaarste col van België op, dat is misschien niet ideaal: ⛰️COL DE HAUSSIRE + de SAMRÉE vanuit La Roche-en-Ardenne (7,5 km klimmen waarvan een paar kilometers aan 15% en klein afdalinkje tussendoor).  Afdalingen beginnen in de Ardennen vaak pas nádat je ze zou verwachten. Op het plateau volgen meestal nog een paar puistjes met pas daarna de echte duik in de diepte. Tot we weer mogen suizen: 10 km door een vallei naar beneden!  
De weg maakt hier een omweg langs een bergje links van de vallei: ⛰️COL DE ROCHE À FRÊNE. 

Terug in de vallei wacht meteen de volgende: ⛰️COL DU RIDEUX. Als je denkt dat je er bent, neen, dan gooit dit colletje er een nóg steiler einde tegenaan.   De landschappen zijn een paradijselijke lente-ontploffing, velden vol gele paardenbloemen, bomen in knalgroene lentekleuren, kabbelende riviertjes, grazende paarden en koeien, oude dorpjes. De hellingen mogen dan wel minder lang zijn, en de bergen minder hoog, maar de Ardennen hebben veel weg van de Vogezen. Ik denk dan altijd aan de vele buitenlanders die aan dit monument meedoen, en dan kan ik een trots gevoel niet onderdrukken. 

Een van de allermooiste colletjes van de Ardennen is de ⛰️CÔTE DE NIASTER onder Aywaille. Na een wervelwind van een afdaling kronkelt een idyllisch baantje in 7 bochten naar een top. Nu eens door weidse velden, dan weer tussen bomentunnels.  
De hele route was ik al in ontzag en vrezend aan het wachten op twee monsters. De eerste, ⛰️CÔTE DE LA REDOUTE. De vierde keer dat ik ‘m bedwong, de laatste keer al vier jaar geleden. Geen PR gevestigd, praatje met een fotograaf ergens in het midden van de helling. 

De hekken, reclamepanelen en campers met barbecueënde toeschouwers langs de kant (ik baan me lachend een weg door Nederlandse schlagers) brengen ons in de sfeer van de koers van morgen.

Ik kan maar aan één ding denken: de profs. Hoe is het mogelijk, dat VDB, Remco, Pogacar en co hier op zo’n steil ding zo verschroeiend demarreren? 
Veel rust krijg je niet als je dit monster bedwongen hebt, eigenlijk kan je de Redoute en de ⛰️CÔTE DE CORNEMONT samen nemen als één beklimming van 6 km met een afdaling ertussen. En na de Redoute is de Cornemont ook een lastig ding, nog eens 2,5 km stevig klimmen. 

Als je 220 kilometer en 3000 hoogtemeters in de benen hebt, begint de finale van Luik-Bastenaken-Luik pas: een lus van 30 km met het tweede monster waar ik op zat te wachten. Daarover zo meteen meer. 

Maar eerst: de ⛰️CÔTE DES FORGES leidt naar deze lus toe, een verschrikking van een weg, kaarsrecht rechtdoor steil omhoog. 

De afdaling naar Esneux aan de Ourthe: adrenaline! Ik zit bovendien in een groepje waar ik volle kracht kan meedraaien, tot Esneux.

En wie Esneux zegt, zegt ⛰️CÔTE DE LA ROCHE AUX FAUCONS. De rots die de helling haar naam gaf, daar rijdt iedereen achteloos voorbij. Maar achter de dichte bomenrij die het zicht bedekt, ontvouwt zich een fenomenaal zicht op de meanderende Ourthe heel diep beneden in de vallei.
 De officiële beklimming, tot op de eerste top waar je de rots kan zien, is niet al te lang. Steil wel, maar niet lang. De uitloper daarentegen, lijkt eindeloos lang te duren. ‘Faux plat’ noemen ze dat op Strava. ’t Zal wel! De Roche aux Faucons is elke keer opnieuw een fysieke én psychologisch marteling. 

In de koers is hij bedoeld als dé klim om die laatste aanvalspoging te plaatsen, maar de voorbije edities viel de beslissing al op de Redoute, en was de Roche-aux-Faucons slechts een puist waar de superman van dienst gewoon nog even over moest. 

De renners mogen daarna knallen tot de finish in Luik, wij arme wielertoeristen moeten nog de ⛰️CÔTE DU CORTIL over, aan de andere kant van de Ourthe bij Tilff. 

Als je na zo’n rit met 14 van de zwaarste beklimmingen van België nóg eens bijna 3 km moet klimmen, ná de klim die in de koers de slotklim is, tja. Dan heis jezelf gewoon meter per meter naar boven, met de laatste krachten.   Zowat alles doet pijn: benen, rug, zitvlak,… En toch zit er nog kracht op de bodem van dat vat. Want op het plateau en in de afdaling begin ik toch weer te knallen, aangepikt bij een groepje Nederlandse meiden die ook deze lange route in de benen hebben. Respect. 

Aan de finish graai ik, onder applaus van wie er nog staat, een medaille uit handen van de persoon die de finishers verwelkomt. Nick en Gunther zitten rustig op een terrasje in het ‘festivaldorp’ te genieten.
 Vandaag was niet makkelijk, hoewel ik me eerder al aan zulke exploten had gewaagd. Maar het was een belangrijke mentale en fysieke grens die ik opnieuw over moest na mijn herstel. Het is fantastisch om dit te kunnen doen met fietsvrienden, Nick en Gunther. 

Klaar voor Corsica! 

Conquered 8 cotacols for a total of 1490 points
⛰ #228 Mur de Durbuy (95 points)
⛰ #224 Côte de Lamormenil (137 points)
⛰ #388 Rue Saint-Roch (219 points)
⛰ #350 Roche à Frêne (260 points)
⛰ #64 Côte de Niaster (153 points)
⛰ #803 Côte de la Redoute (249 points)
⛰ #246 Côte d'Avister (216 points)
⛰ #871 Côte de Cortil (161 points)
-- from cotacol

Top Sports

Pieter Stockmans

Liège-Bastogne-Liège Challenge 2025

5 Photos

5 Comments

Segments

Sign up to view more activities from Pieter Stockmans

Namen Tielt-Winge Leuven

Leuven Jodoigne Namen

Grit! 9940 Wild Boar (Evergem)

Leuven-Brussel-Leuven-Bekkevoort: WK Gravel 2024, Zoniënwoud, Terkamerenbos, F3, Vlierbeekriders 2️⃣1️⃣

Corsica 🇫🇷 Cyclo GT20 5️⃣ Ghisoni-Carbini

Want to see more?

The #1 app for runners and cyclists

Sign Up for Free. Track your progress and reach goals. Join 100 million active people on Strava.

See More from Pieter