Georgia 🇬🇪🇪🇺 Tbilisi

Catalonia 😍 Santa Coloma de Farners (Girona) 2️⃣

Catalonia 😍 Santa Coloma de Farners (Girona) 1️⃣

Barcelona 😍 Airport - City

Catalonia 😍 Muntanya de Montserrat

Vandaag: de zware dag van de tweedaagse Ardéchoise! De hoogdag van Ardéchoise! De slotdag waarop de 10.000 fietsers en 160 dorpen samenkomen voor 1 groot volksfeest!

In herberg Lys de la Vallée gaan de gesprekken aan het ontbijt verder. Het is 6:00. ‘We willen de extreme hitte voor zijn’, zegt een man. ‘Ik heb al 15 Ardéchoises op de teller en nog maar 1 keer was het zo l warm als dit jaar. Heb je ook gevoeld dat de wielen soms in het asfalt zakken? Heer asfalt geeft minder grip. Pas op in de afdalingen.’

Vandaag krijgen we weer 5 fenomenale afdalingen, zelfs eentje van 20 km van het hoogste naar het laagste punt van de route.

Bovendien is de God van Wind ons welgezind. Gisteren blies de hete lucht van noord naar zuid, in onze rug. Vandaag draaide hij, van zuid naar noord. Exact zoals ons. Want wij draaien in Labastide-sur-Bésorgues terug naar het noorden voor een rit van 125 km en 2500 hoogtemeters.

Aan de herberg vertrekken we samen met Nico en Louis, de Franse Alpenklimmers uit Annecy. Onmiddellijk begint de 🗻Col de Moucheyres. Maar die hadden ze beter Col des Mouches genoemd. Rond elke fietser vliegt een zwerm van wel honderden agressieve vliegen die op je gezicht en armen komen zitten. Niet de col, maar de vliegen putten me uit.

We bereiken de top als er nog een vaal ochtendlicht over de beboste bergen schijnt. Een paar minuten en een vlammende afdaling langs de afgronden later staan we alweer beneden, aan de andere kant van de vallei.

De beklimming naar het dak van de Ardéchoise zou langer duren. Met twee korte afdalingen tussendoor is het bijna 25 km lang omhoog rijden. We bevinden ons al in het hart van de Monts d’Ardèche. 

Er vormen zich lange slierten renners. De weg is nog niet eens 100 meter omhoog aan het gaan, of tientallen mensen stoppen. Het uitzicht langs rechts: een diepe vallei, daarin het dorpje Burzet, stenen brug over de rivier en daarachter een scherpe piek met op de top een eenzame klokkentoren. De beklimming kronkelt op de flanken van de bergruggen mee. De zon laat er een fel wit licht op schijnen. 

De haarspeldbochten bieden een adembenemend uitzicht: bergen tot aan alle horizonten, op de ruggen kronkelende banen met hier en daar een groepje renners. Ik probeer van het ene naar het andere groepje te springen, tot op een hoogvlakte op 1257 meter hoogte, een eerste top: de 🗻 Col de la Barricaude. 

Op de hoogvlakte vlammen we met z’n vieren 10 km lang tot de voet van de reus: de Mont Gerbier de Jonc, een kegelvormige berg van vulkanische oorsprong. Hier ontspringt de Loire, de langste rivier van Frankrijk. Het is de tweede meest bezochte plek van de Ardèche, na de Gorges de l'Ardèche uiteraard.

De beklimming ernaartoe, de 🗻 Col du Jerbier de Jonc, geeft voortdurend uitzicht op de kegel. En als je hem bijna kan aanraken, op 1417 meter hoogte, begint misschien wel de grootste sensatie van de tweedaagse: de afdaling van de Mont Jerbier de Jonc. Op 20 km 1000 meter lager. 

‘We zitten nog maar in de helft, hé’, zegt Louis in het eerste dorpje waar we onder de kraantjes nog een douche nemen. Het asfalt onder de tent met de bevoorrading smelt, zo heet is het. Na een ijsje duiken we verder de diepte in.

Beneden in Arcens, en verderop in de vallei in Saint-Martin-de-Valamaq, rijden we de eerste échte Grote Bevoorradingen binnen. Honderden renners rijden een ‘paleis’ (tenten, pittoreske dorpspleinen) binnen, waar tientallen ‘dienaars’ in knalgeel uniform hen staan op te wachten om hen streekproducten toe te stoppen. 

Duizenden vrijwilligers in honderden dorpen vergaderden wekenlang om de duizenden gasten te ontvangen op de grote dag, die nu is aangebroken. Elke vrijwilliger zet zijn beste beentje voor. Kaasschotels, Frans stokbrood, noten, besproeiing van oververhitte renners, muziek, 

Je zou hier urenlang willen doorbrengen en praten met deze mensen, maar elke renner is hoogstens een passant.

Want de volgende klim naar 1000 meter wacht: 🗻 Col de Clavière. En de hitte zit ons op de hielen. Het dorp Saint-Julien-Boutières deelt de beklimming in 2. Onmogelijk om niet te stoppen. De dorpelingen hebben zich uitgesloofd om de passage door hún dorp onvergetelijk te maken. Geen Frans cliché ontbrak. Mannelijke vrijwilligers verkleed in Louis de Funès, vrouwen in gendarmes naast 2pk’kes. Met religie werd naar goede Franse traditie de draak gestoken: nonnetjes strooien wijwater over de renners.

Maar de hoogtemeters roepen. Ik zie een renner in bolletjestrui vertrekken. Die spring ik achterna. Ik in zijn wiel, zo klimmen we iedereen voorbij. Nu eens tempo, dan weer versnelling recht in de trappers. 

‘Merci!’, bedank ik hem op de top voor mijn wieltjeszuigerij. De bevoorradingen worden nu steeds groter. In Saint-Agrève lijken nu toch al meer dan 1000 gestalde fietsen te staan. Er is volksdans. Miss Saint-Agrève. En een nieuwe plaatselijke lekkernij: huisgemaakte yoghurt met de eeuwige kastanjepasta. Ik kan er maar niet mee stoppen.

Maar we moeten verder. Als we elkaar hebben teruggevonden in de massa, voegen Nico, Louis en ik ons bij een groepje dat weer inklikt. Afdaleeeeuh! 

Op een piek tussen 2 valleien ligt, heel iconisch, Rochepaule. Daar klimmen we naartoe. Het is een dorp van 1 straat en links en rechts op de steile wand oude huisjes. 

We rijden binnen door een reusachtig gordijn. En daar: Feest! Terrasjes! Boer met riek! Opblaasbaar zwembadje! Ik spring er gewoon in. De lucht in de afdaling is zo heet als een de lucht uit een haardroger, dus ik ben snel weer kurkdroog.

Het is inmiddels 37 graden. De laatste beklimming van de 🗻 Col de Lalouvesc is een dodenmars. Verspreid op de col staan orkesten, op de meest willekeurige plekken, in het bos, bij een verlaten huis. 

Danse macabre. ‘De Dood speelt een dansdeuntje, heen en weer op zijn viool.’ Elke kilometer van de 10 km-lange col liggen fietsers in de schaduw op de grond. Meterslange rijen van fietsers te voet. Geen stervende zwanen, maar echte appelflauwtes. Het moet verschrikkelijk zijn te voelen dat je geen trap meer kan geven. 

Gelukkig wachtten op de top weer al die vrijwilligers voor een laatste verwennerij. En natuurlijk, als kers op de taart: 25 km dalen op een half uur, rond de berg, door de vallei.

In Ardéchoise-dorp Saint-Félicien sprinten we een laatste helling op om euforisch en oververhit onder het spandoek en applaus te finishen. 

Er heerst een festivalsfeer. Een deugddoende warme maaltijd is inbegrepen. De bagage die de organisatie naar de herberg in Labastide-sur-Bésorgues had gebracht en terug naar Saint-Félicien, ligt zonder fout klaar. Stel je even voor dat je dit voor meer dan 10.000 fietsers moet organiseren. 

L’Ardéchoise is een gigantische logistieke operatie. In combinatie met de honderden dorpen die fietsen in de Ardèche nog mooier maken dan het al is, is de L’Ardéchoise een belevenis die elke wielerliefhebber zou moeten meegemaakt hebben.

Volgend sta ik hier terug, voor de 4-daagse tocht door de hele Ardèche.

🔗 Ontdek alles over de Ardéchoise: 
🔗 Lees hier over de eerste dag van deze tweedaagse: 
🔗 Lees hier over L’Ardèche Verte, een speciale rit langs zoveel mogelijk dorpen met streekproducten en unieke sfeer: 

Top Sports

Pieter Stockmans

L'Ardéchoise❗️jour 2️⃣

54 Photos

Sign up to see the comments.

Segments

Sign up to view more activities from Pieter Stockmans

Georgia 🇬🇪🇪🇺 Tbilisi

Catalonia 😍 Santa Coloma de Farners (Girona) 2️⃣

Catalonia 😍 Santa Coloma de Farners (Girona) 1️⃣

Barcelona 😍 Airport - City

Catalonia 😍 Muntanya de Montserrat

Want to see more?

The #1 app for runners and cyclists

Sign Up for Free. Track your progress and reach goals. Join 100 million active people on Strava.

See More from Pieter