"17. PKO Bieg Trzech Kopców | Omówienie trasy", czyli b3k okiem Macieja

ZOO Ride

Ale to było dobre! Czyli plener znienacka Ride

Napracowane!

Lunch Swim czyli ani Sunday ani Special 🤭

Czas na część drugą, czyli historię tego, co się działo na rowerze. A działo się, ha!

Początek zimny, bardzo. Wyobraźcie sobie, że wychodzicie z tej chłodnej wody, ubieracie się w długie gacie, softshell i kamizelkę goreteksową, ciepłe rękawiczki, czapkę (zwykłą pod daszek) i... zaczynacie po w miarę płaskim, leci się 30-40km/h a temperatura oscyluje wokół 3-4 stopni. No rześkawo. Jednak ja miałem świetny plan, że przecież ustawię se pierwszy punkt supportowy na 6km, tak jakby ubranie było za chłodne / zimne i będzie pięknie, bo się zgramy. No ale jednak nie - mimo, że wiedziałem, jak to będzie wyglądało (korek, ciężko autem wyjechać, ciężko autem nadgonić do swoich podopiecznych co na rowerach jadą), to jednak się tak łudziłem, że się uda. Więc ofc, po 2km przepizgało mi głowę i palce (rękawice długie ale nie te najcieplejsze) i tak miałem nadzieję, że się jednak spotkamy. No ale nie - zanim Adze z Marcinem się udało mnie dogonić, nawyprzedzać itede, to była już jakaśtam połowa podjazdu pierwszego. Do tego czasu ja się już rozgrzałem na tyle, że było bardzo spoko. Czyli, że tutaj albo trzeba powiedzieć supportowi "zatrzymajcie się jak się uda", albo zabrać ze sobą więcej rzeczy na te pierwsze kilometry.

A w ogóle, to w trakcie pływania ja myślałem o tym, że możliwe, że jednak ciepła czapka i bufka na szyję to może być dobry pomysł. Ale wiecie - jak się tak płynie, to ciężko zanotować, o czym się myśli. Szybko to przepada. A ja sobie już śpiewałem w myślach "crocsy, crocsy, crocsy, Aga zabierz mi crocsy z brzegu" i nie byłem w stanie zapamiętać nic więcej. A i tak najlepsze jest to, że ja jednak miałem bufkę ze sobą, ale nie ogarnąłem tego. Wsadziłem ją sobie w tylną kieszeń kamizelki, bo jednak przewidziałem sytuację, ale zapomniałem o tym. A w rękawicach długich to ciężko wymacać co tam w kieszeni pod drugim kompletem grubych rękawic leży. EHH.

Anyways, początek trasy to dwie hopki - takie luźne przełęcze pod 5-6% i 400-500m w pionie. Ludzie je jechali dość mocno. Moja strategia była taka, że do Stelvio (inkluding przełęcz) jadę spokojnie, a potem niszczonko włączam na ostatnim podjeździe, co to też jest dzidą 1k w pionie na 9/10km. Cudowne to były podjazdy, o matko jakie piękne! Widziałem już sporo, jednak wjazd do Szwajcarii, te lodowce, widoki - ło matko, ale ślicznie. Mało było czasu na obserwowanie, bo jednak na zjazdach to "szybko, ale bezpiecznie", jednak cokolwiek zapamiętałem. 

Po tych 2ch hopkach zaczął się dłuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuugi zjazd. Zimny, szybki, prosty. Ciężko było na nim cokolwiek zjeść, bo trzeba by zdjąć rękawice, odpakować itd. Tego nie przewidziałem. W końcu i tak się gdzieś dalej (już na wypłaszczeniu, gdzie naginaliśmy 40km/h) zatrzymałem... na siq. Głupia sprawa, bo nigdy na zawodach się to nie zdarza - pije się tyle, że akurat odparuje. Ale tu było tak zimno, że no nic nie parowało, a jednak co wypiłem w jeziorze i potem na T1, to w końcu musiało wyjść. Wspominam o tym nie po to, żeby się chwalić sikaniem (:D), ale żeby wskazać pewien problem. Mianowicie - pić trzeba na zawodach, ale sikać też, jak jest zimno. No ale przecież nie będę lał w gacie, jak lecimy na ukończenie, nie? :D

Potem kolejne 2 hopki pamiętam trochę jak przez mgłę. No były, no w kilku miejscach światła nas shaltowały, więc pogawędki, szybkie zjadanie co tam kto miał, poznawanie innych i ogień dalej. Zdarzyło się, że jakieś buroki jechały sobie na kole i współpracowały, ale miałem rękawiczki i nie chciało mi się ich zdejmować, żeby zdjęcia robić i podpierdalać. A zrobiłbym to i to jak! 3 upomnienia i dyskwalifikacja, a za każde z nich +5min na punkcie. Nie wolno też było supportować z auta (ale zdażali się tacy) i jeszcze kilka innych rzeczy było zabronionych.

Gdzieś na tej 4tej hopce zacząłem sobie zdawać sprawę z tego, że jedzenia wchodzi za mało i niestety, coraz gorzej. Całe wakacje leciałem na kanapkach i żelach, ale dziś z żelami był problem (ciężko w rękawiczkach się je obsługiwało) a kanapki coś nie chciały wchodzić, mimo niskiej temperatury. No nie dogodzisz. Wydaje nam się, że najlepiej by było, gdybym jednak miał w bidon żele wlane i stamtąd ciągnął - rękawice nie stanowiłyby wtedy problemu. Well, lesson learnt.

Na domiar złego, miałem na sobie cudowną kamizelkę Stelvio Cima Coppi, którą se kupiłem miesiąc wcześniej na przełęczy, jak ją podjechałem. Czemu to istotne? Otóż ona dobrze wygląda i jest medialna - szczególnie na tych zawodach. Więc jak podjechał bus telewizyjny i otworzyły się drzwi z tyłu i zaczęli nas filmować, to oni chcieli widzieć akcje. Więc daliśmy im akcję - na tlenowych, wytrzymałościowych zawodach cośtam zaczęliśmy się ścigać pod górę z typami innymi :D A ja przecież z tym napisem Stelvio nie mogłem nie wygrać tej górskiej premii, nie? A ten kamerzysta nie chciał przestać nagrywać - krążyli naokoło nas z przodu, z boku, z tyłu, potem pojechali do przodu, rozłożyli statyw i jeszcze lunetą dokręcali. O ja jebię, ale się wtedy upodliłem. Ale za to jak sobie potem piątki zbijaliśmy z tymi gośćmi :D

Przed Stelvio jest bardzo długi zjazd. Taki, na którym to po pierwsze jest fotoradar na 30km/h (szwajcarski), na którym praktycznie każde auto supportowe łapało zdjęcie. Marcin teraz czeka na wezwanie do sztumu :D Jest jeszcze szansa, że Poczta Polska nie ogarnie i nigdy nie dostarczy. Druga sprawa z tego zjazdu była taka, że ja już go znałem częściowo. Miesiąc temu jechałem testowo Stelvio i właśnie zjeżdżałem na tą stronę szwajcarską, żeby zrobić obczajkę. I wiedziałem, że tu się może zrobić ciepło albo gorrrąco. Ustawiłem więc tu punkt supportowy z dopiską "awaryjnie". No i tak awaryjnie przeleciałem przez niego 60km/h nie zwracając nawet uwagi, ale ciągle ich wypatrując XD No bo robiło się ciepło, i co ważne, z tej perspektywy (wysoko i szeroki horyzont widoczny) widać było, że chmury znikają i zaraz będzie Calpe-full-lampa.jpg Uh, a ja długie gacie, softshell i ta kamizelka goreteksowa. No już rękawiczki dawno zdjąłem i w sumie rozpinałem się do gołej klaty (jak jest basenem zrobiona, to trzeba eksponować, nie? :D)

Anyways punkt minąłem, zacząłem kląć, że "no kurwa mogliby pomyśleć i się zatrzymać, bo przecież widać, że upał". No ale nie zatrzymali się i powiem wam dlaczego. Otóż na takich zawodach ciężko jest cokolwiek autem wymyśleć. Masz 260 zawodników rozłożonych na kilkudziesięciu km i tyle samo aut. Bywa bardzo ciężko - to jest chaos. Więc każdy support to jest "best-effort" i trzeba się mocno nakombinować. Więc o ile wtedy na nich kurwiłem, o tyle rozumiałem i nadal rozumiem.

Efekt taki, że zatrzymali się na kolejnym punkcie, planowanym, gdzie dojechałem już w stanie "ugotowana-zaba-mam-wszystko-w-dupie". Jednak ogarnę i mnie pięknie, przebrali, nakarmili, kazali dopić i zrobiło się cudownie. Na 5 minut.

No bo po tych ilku minutach zaczęło się 25km podjazdu na Stelvio. Włączyła się lampa - taka totalna. Jeszcze kilka godzin wcześniej jechaliśmy w 3 stopniach, a teraz było 33. O matko, ale było ciężko. Zapomniałem się napić coli na punkcie, ta zaczęła za mną chodzić BARDZO, ale miałem farta - akurat mijali mnie po momencie, zdążyłem krzyknąć, Aga wpadła na cudowny pomysł, że mi colę wleje w bidon drugi (bo strategia na całą trasę była taka, że jadę na jeden bidon, zeby lżej było) i po prostu w biegu złapałem gdzieś tam. To była bardzo ważna cola, bo dalej na całym podjeździe nie planowaliśmy już w ogóle supportu. Robiło się kolarsko - romantycznie: "wpierdol na Stelvio solo". A to był 130km kilometr trasy. I musieliśmy w tym upale naginać na górę z myślą o tym, że jeszcze potem 40km biegu pod górę - czyli tak podjazd w tlenie bez fantazji.

Co mogę powiedzieć - podjeżdżałem to koło 2.5 godziny. Straszna masakra. Tzn wytrzymałościowo rewelka, przygotowanie super, ale jednak robota taka, jakbym w kopalni tyrał przez cały dzień. No rzeźba pod górę ciągle i ciągle. Czasem kogoś wyprzedzasz, czasem ktoś cię wyprzedza, czasem jakiś motocyklista cię wkurwi hałasując motorem na maksa, ostatnie kilometry coraz stromiej i stromiej. Ciężko. Bardzo. I tutaj zacząłem mieć po raz pierwszy wątpliwości, czy mi się uda skończyć zawody na Caroselo.

Dla tych co nie wiedzą - te zawody można ukończyć na 3 sposoby. Albo zaliczył DNFa/DSQ (czyli w sumie nie ukończyć), albo zdążyć przed 21szą na punkt biegowy na 30km biegu i wtedy wpuszczają cię na górę na metę pod 3k, albo nie zdążyć na ten punkt i wtedy dobiega się te ostatnie 10km po płaskich asfaltach w Livigno.

No i ja zacząłem mieć wątpliwości, czy dziś się uda zaliczyć metę na Caroselo, czyli tą na górze. Czemu? Ponieważ jednak wziąłem do roweru dość sztywne przełożenia. 36x32 na młynku to trochę mało na taki dystans i takie hopki. Tzn, w trajlonie to trochę lepiej jechać niższą kadencją rower i potem biec na wyższej, ale to takie założenie, że rower kadencja bliżej 70-75, a nie, że jebiesz Stelvio na kadencji 45-50 XD No siłowo się nogi niszczą.

Wbiłem na to Stelvio szczęśliwy, że to już. Tam Aga z Marcinem ogarnęli mi pit-stopa na pole-position tuż przy drodze na samym szczycie przełęczy <3 Cudownie! Mega doceniałem, bo tam jest taki tłok, że jakikolwiek support był problematyczny. Tzn - org tam ogarnął jakieś miejsce parkingowe, jakiś punkt żywieniowy, nawet nadmuchał bramę przejazdową z logiem Icona, żeby było ładnie, ale po prawdzie ja chciałem to szybko opierdolić i zjeżdżać na dół. Nie miałem pojęcia jak stoimy z czasem - nie liczyliśmy tego totalnie. Jakoś tak mieliśmy podejśćie, że po prostu robimy te zawody "tak jak wyjdą", a nie, że gonitwa o miejsce czy ściganie z limitami. Po prost - best effort i tyle.

Zjazd ze Stelvio mega szybki i mimo wszystko, zimny. Do tego stopnia, że musiałem się zatrzymać, żeby ubrać kurtkę, bo jednak chłodno. W międzyczasie Aga zarządziła przebranie koszulki (na taką, z napisaem Stelvio XDDD) i kamizelki na cieńszą. Zjazd z przełęczy wyszedł mi cudownie - szybko, jednak w granicach rozsądku, z fartem na światłach, bo akurat robiło się zielone, więc po lewej wyminąłem wszystkich, co tam stali. W kilku miejscach było ślisko (ciemne galerie, gdzie asfalt był chropowaty i brakami) a poza tym to mega dzida z pięknymi widokami.

W ten sposób dojechaliśmy do Bormio i zaczęliśmy praktycznie od razu wspinaczkę na ostatnią przełęcz. Nazwijmy ją "Przełęcz Dożynkowa" - bo tak mniej więcej większość z nas się czuła.

Mógłbym opisywać tutaj walkę człowieka z naturą, przeciwnościami losu, własnymi słabościami itede. Ale mam inny pomysł. Obraz tego ostatniego podjazdu w tej patelni niech Wam przedstawi taka sytuacja. Jest sobie element 10%, obok niego rów i polana. Na tej polanie lezy koleś, totalny denat, przegrzany, baterie wyczerpane. Ma na sobie pełny set z Norsemana. A naokoło niego support, zastanawiający się, co począć. I tak myślę, że można określić te zawody. PRZEJEBANE. Sam odcinek rowerowy niszczył.

Napiszę to po raz pierwszy, a potem będę powtarzał miliard razy. Przygotowanie kondycjne do tych zawodów to jest max 50% sukcesu. Cała reszta to logistyka, strategia, odrobina farta i mocna głowa. Te zawody zabijały bardzo wiele ludzi - takich mocno dojebanych, wyfitowanych itd. Nie dlatego, że byli źle przygotowani - po prostu jeden element nie zagrał - tyle wystarczyło, żeby już nie dotrzeć na metę.

Na tą ostanią przełęcz dojechałem wyjebany mocno. Pierwszy raz od 10 lat zatrzymałem się w trakcie podjazdu. Nie dawałem rady pić i jeść, Agę z Marcinem pogoniłem na górę przełęczy już dawno, a zrozumiałem, że jak teraz nie zjem i nie wypiję, to będzie koniec niebawem. Tak więc 5min przerwy, rozciągania, dojedzenia co tam miałem i dopicia i jakoś wyjechałem na górę. Boże, ale było ciężko.

Potem już tylko szybki zjazd na T2. Tu tez byłelement strategii. Bo bywało w poprzednich latach, że gdzieś między Stelvio a T2 miał miejsce jakiś wypadek. Kolarze dawali rady się przecisnąć, ale auta supportowe już nie. W efekcie ludzie wbijali na T2 i musieli czekać. Ponieważ nie wolno opuścić T2 zostawiając tam rower (support musi zabrać), oraz też no trzeba się przebrać w coś itd. Organizator trochę to już pozmieniał, i teraz można już zostawić rower, oraz dzień wcześniej też zostawić worek przepakowy na T2, właśnie na tkai wypadek.

My jendak zdecydowaliśmy się, że ostatnią przełęcz robię solo, a Aga z Marcinem zaraz po Stelvio lecą na T2. Jednak obczailismy, że jednak wszystko na drodze jest ok, a po drugie, mój kochany support widział, że zdycham. Więc poczekali. A na koniec ich puściłem przodem na zjeździe. To jest istotne - rowerzysta na tych zjazdach jest zawsze szybszy niż auto. No tym razem już sobie odpuściłem ten zjazd i leciałem luźniej. Też dlatego, że poważnie - powoli już odlatywałem.

No tyle odnośnie części rowerowej. Kilka statystyk - T1 zajęło nam 11 minut. Rower 10 godzin i 12 minut, co było 70 miejscem. T2 to niecałe 11 minut. Rower ukończyło około 132 osób z 260 na liście startowej (minus tych, co wyłowili z wody; ale tej liczby nie podano).

Nasz cygański powóz jest w Austrii, w okolicy Wiednia obecnie. Baterii w lapku 41%, więc powinienem dać rady jeszcze opisać bieg i krótkie podsumowanie.

Sign Up for Free. Track your progress and reach goals. Join 100 million active people on Strava.

See More from Maciek

Top Sports

Maciek Lasyk

Icon Xtreme Triathlon Bike

26 Photos

15 Comments

Segments

Sign up to view more activities from Maciek Lasyk

"17. PKO Bieg Trzech Kopców | Omówienie trasy", czyli b3k okiem Macieja

ZOO Ride

Ale to było dobre! Czyli plener znienacka Ride

Napracowane!

Lunch Swim czyli ani Sunday ani Special 🤭

Want to see more?

The #1 app for runners and cyclists